Hapishanenin fiziksel mekanlarını (iç ve dış) kullanmak ve bu durgun, gizemli, nostaljik enerji, beni farklı eylemler aracılığıyla düşünmeye ve bu mimari alanlarda o mekanın güçlü özelliklerini taşıyan geçici yerleştirmeler yaratmaya sevketti.
Performans ve yerleştirmeler için odak noktam; otobüs, döşekler, yemek servis ara- baları, demir yataklar gibi terkedilmiş nesneler, merdiven- ler, avlular ve girişler gibi alanlardı.
Performanslarım üç gün süreliydi, yukarıda da belirtildiği şekilde hapishanenin farklı yerlerinde üç ayrı performans: Gidiş/Ayrılış/Hareket (Donmuş).
İlk Performans
Süre 3 saat
Ben Hint geleneksel giysisi sariyi giyiyorum ve hapishanenin dışında, sıcak güneşin altında avludaki otobüsün üstünde ayakta duruyorum. Otobüs uzun bir süredir yerinden oynamamış ve oynamayacak da. şu anda hareketsiz duran aracın aslen hareket eden bir kaçış vasıtası olması eğretilemesini kullanıyorum ve otobüsün üstünde hareketsiz biçimde hayale dalmış veya hareket ettirilmeyi bekler gibi duruyorum.
Sadece kendi etrafımda 15 dakikada bir %45’lik bir açıyla dönerek bir daire çiziyorum ve deniz, hapishane binası, tepe ve ağaçlar gibi çeşitli manzaralara dönük duruyorum. Zaman zaman güneşten korunmak için açtığım bir şemsiyem var. Üstümdeki Hint giysisi ile belli boşluklarda özlemlerimle başa çıkabilmek için aşinalık bul- maya çalışıyorum. Dinginlik, konsantrasyon, odaklanma ve ruhsal durum bu eylemin önemli etkenleri.
İkinci Performans
Süre 3 saat
Demir ranzayı dışarıda avluda ağaçların ve arka planda içine yontulmuş bir kemeri bulunan bir taş duvarın önüne yer- leştiriyorum. Yatağın üstüne birçok küçük bitki koyuyorum ve ranzanın alt katında döşeksiz bir şekilde, başımın altında yastık niyetine bir tuz çuvalıyla ve ayağımın altında bir kömür yığınıyla yatıyorum.
Bu; tuz ve kömürü bedenin ve alanın negatif ve pozitif enerjisi olarak kullandığım bir arınma ritüeliydi. Aynı zamanda da yatıyor olmama rağmen yoğun bir şekilde duyumsadığım ölüme yakın bir deneyimdi. Birdenbire hava sertleşti, güçlü bir rüzgar esmeye başladı ve bedenim o konumda üç saat boyunca kaskatı kesildi. Kendimi uyuyor veya rüya görür gibi hissettiğim anlar oldu, ya da belki de gerçekten,öyleydi.
Üçüncü Performans
Süre 3 saat
İnsanların hevesini, merakını “katılımcı olmaya yönelik” tavrını görerek, “Üçüncü Hareket Noktası” performansımdaki son hareket- sizlik sahnemi değiştirmeye veya dönüştürmeye karar verdim. Hapishanenin içinde bir yer seçtim, büyük bir salon ve duvarın içine doğru kay- boluyormuş hissi veren bir merdiven. Bu kez de hareketsizlik; kuşların cıvıltısı, arka planda geçen insanlar ve trafik dışında fazla bir şeyin olup bitmediği bir parkta oturan dolaylı görün- tümle şekil buluyordu. Bu video aynı alanda duvarlardan biri üzerinde gösteriliyordu. Ben ilk iki Performansım “Gidişim / Ayrılışım / Hareketim” hakkında konuşmaya, Suna (Türk performans sanatçısı) da bunları Türkçe’ye çevirmeye başladı. Bunu, basit bir sebzeli pirinç yemeğinin Hint baharatları kullanılarak pişirilmesi izledi.
Tüm izleyiciler bu pişirme eylemine katıldı. Sonrasında da pişirdiğimiz yemeği yedik. Pişirme süreci sırasında, etrafta başka faaliyetler de sürüyordu; çalınan şütün, doğranan sebzelerin sesi, konuşmalar, söylenen şarkılar ve pişirilen yemeğin kokusu, hapishanede çok ayinsel, evcil, sıcak bir birliktelik ortamı yarattı. Dolayısıyla bu, başka bir iletişim düzeyinde gerçekleşen, başka bir kültürle gündelik hayata ait basit bir faaliyetin paylaşıldığı bir performanstı.